[ad_1]
یک فیلم ترسناک پسا آخرالزمانی درباره پدری که برای محافظت از پسرانش دست به هر کاری می‌زند. این شاهکار سینمایی ژانر فیلم اسپیلبرگ درباره چیزهایی است که ارزش قربانی کردن در دنیایی خطرناک را دارند. در ادامه برای آشنایی بیشتر با این داستان تخیلی به همراه نقد فیلم آرکادی ویجایاتو خواهد بود.
خلاصه داستان: در آینده نزدیک، زندگی روی زمین نابود خواهد شد. پل (نیکلاس کیج) و دوقلوهای نوجوانش توماس (جیدن مارتل) و جوزف (مکسول جنکینز) که چند سال از زندگی آنها باقی مانده است، باید در این دنیای پساآخرالزمانی در روز صلح و عذاب در شب را طی کنند. در واقع، هنگام غروب خورشید، موجودات وحشی شب بیدار می شوند و همه موجودات موجود در مسیر خود را می بلعند. یک روز، زمانی که توماس قبل از غروب آفتاب به خانه باز نمی گردد، پل تصمیم می گیرد مزرعه مستحکم خود را ترک کند تا قبل از رسیدن موجودات، او را پیدا کند.
اما درست زمانی که پل پسرش را پیدا می کند، وارد یک نبرد کابوس وار می شود و به شدت زخمی می شود. حالا دوقلوها باید نقشه ای ناامید کننده برای زنده ماندن در شب پیش رو داشته باشند و از همه چیزهایی که پدرشان به آنها یاد داده برای زنده نگه داشتن او استفاده کنند.
خوب وقتی مخاطب با چنین اثری مواجه می شود، اولاً عبارت «فیلم ترسناک پسا آخرالزمانی با نیکلاس کیج» نکته ای است که عالی به نظر می رسد. چهره این بازیگر روی پوستر و نام خانوادگی او در تیتراژ بهتر از هر تبلیغی عمل می کند، به خصوص برای فیلمی با ژانر کم هزینه. از نظر تئوری، داستان «نیک کیج علیه هیولاها» می تواند به موفقیت ژانری دیگری در روح آثار مستقلی مانند «مندی“عصبانی” یا “خوکواقعیت تاسف بار این است که نباید چنین انتظاری از فیلم داشت. اما چرا؟ زیرا این ستاره اصلی فیلم به سرعت در پس زمینه داستان فرو می رود.
با این حال، وقتی کیج در این فیلم یک کار دیدنی انجام می دهد، همچنان جذاب به نظر می رسد. برای مثال صحنه خاطره انگیز کیج با تفنگ ساچمه ای در انتهای این فیلم گواه روشنی بر این موضوع است. اما داستان فیلم عمدتاً بر روی برادران متمرکز است. جوزف مسئول تعمیر چیزها و اختراع تله برای گرفتن موجودات مرگبار و ترسناک است. و توماس فقط به ملاقات دختر همسایه اش شارلوت علاقه مند است. با وجود تفاوت در شخصیت و خلق و خوی آنها، این دو پسر در نهایت باید برای نجات پدرشان متحد شوند.
به طور کلی، ایده در این فیلم را به سختی می توان یک فیلمنامه اصلی نامید. خوب، شاید بتوانید به من بگویید چرا؟ زیرا فیلم Arcadian به وضوح آشنایی آثار موفق این ژانر را دنبال می کند.من افسانه ام“،”یه جای ساکت“و شب می آید خوب، تنها نکته این کار با فیلم های یاد این است که وقایع این فیلم نیز در یک محیط پسا آخرالزمانی رخ می دهد، داستان حول محور یک خانواده و حمله هیولاها در تاریکی می چرخد.
اما چیزی که وحشت را تا حدودی منحصر به فرد می کند، طراحی غیرمعمول هیولاهای آن است. بنجامین بروئر کارگردان فیلم که برای فیلم معروف همه چیز به طور همزمان جلوه های بصری را در همه جا خلق کرد، اکنون بهترین کار را روی خلق مدلی وحشتناک از هیولاها در پروژه خود انجام داده است. در عین حال به نظر می رسد کارگردان به دلیل بودجه کم روی تصمیمات هنری شرط بندی کرده و فراموش می کند که فیلم در وهله اول به مفهومی جذاب نیاز دارد. پس تمام مشکلات فیلم از اینجا شروع می شود.
منظورم این است که فیلمنامه مایکل نیلون فاقد عمق مورد نظر در چنین آثاری است. بنا به دلایلی، کاملاً واضح است که نویسنده علاقه ای به کاوش دقیق در دنیای ویران شده یا شخصیت هایی که در آن زندگی می کنند ندارد. در نتیجه، شرایط پیرامون پایان جهان برای من آشکار نخواهد شد. حتی ماهیت منشأ هیولاها نیز بی پاسخ خواهد ماند. اگرچه اشاراتی در طول روایت پراکنده است، نمی توان انتظار توضیح روشنی داشت. حتی شخصیت های فیلم هم نمی دانند چه چیزی باعث فروپاشی تمدن بشری شده است. شاید یک فاجعه آب و هوایی یا شاید تهاجم سوسک های جهش یافته! بدیهی است که بیننده در انتخاب گزینه مورد علاقه خود آزاد است.
حتی پس زمینه شخصیت اصلی در پشت صحنه باقی می ماند. این بدان معناست که ما هرگز نخواهیم فهمید که شخصیت نیک کیج، پل قبل از آخرالزمان چگونه زندگی می کرد یا همسرش کجاست. تنها ویژگی این شخصیت، نقش عملکردی پدری دلسوز است که برای نجات پسرانش دست به هر کاری می زند. به هر حال، وقتی هیچ چیز در مورد پیشینه شخصیتی مشخص نیست، همدردی با یک شخصیت سخت است.
حتی پیش‌فرض نشان‌داده‌شده این داستان فقط سؤالات بیشتری را ایجاد می‌کند. مثلا اگر پل در واقع پدر پسرها نباشد چه؟ شاید ناگهان او فقط دو نوزاد را پیدا کرده و وظیفه خود می داند که از آنها مراقبت کند. صحنه آغازین آنقدر مبهم فیلمبرداری شده است که چنین نظریه ای ممکن است درست باشد. چرا که نه؟ عدم پاسخ های روشن از سوی فیلمنامه نویس میدان وسیعی را برای تخیل بیننده باقی می گذارد.
از نظر تئوری، این فیلم قرار بود به مجموعه پروژه های موفق نیکلاس کیج اضافه شود. با این حال، فیلم به سختی جایی در کنار «مندی» و «وزن طاقت فرسا استعدادهای بی‌نظیر» پیدا می‌کند. دلیل اصلی این است که این ستاره سینما خیلی سریع در پس زمینه محو می شود. با این حال خوشبختانه صحنه آخر شاتگان از نظر نشان دادن استعدادهای فوق العاده بازیگر، مواد را جبران می کند.
اما جدای از این نکات باید به یکی دیگر از کاستی های فیلم اشاره کرد. مشکلات این فیلم ممکن است شامل فیلمبرداری باشد. تصمیم برای عکاسی با دوربین دستی ممکن است به دلیل بودجه کاری محدود تیم سازنده دیکته شده باشد، اما با این حال، مدل مورد استفاده به خودی خود کاملاً بحث برانگیز به نظر می رسد. در واقع این مدل تیراندازی به جای تاثیر مثبت، تنها تصویری نه چندان واضح در پشت چشمان مخاطبان شکل داده است. حتی نورپردازی نیز ناقص است، زیرا صحنه های بسیار تاریک بخشی از جذابیت و تنش فیلم را از بین می برند و تماشاگر به طور طبیعی غر می زند که «چیزی برای دیدن وجود ندارد».
در نهایت باید گفت: Arcadian به دنبال فیلم‌های ترسناک محبوب پسا آخرالزمانی است. مسیری آسان، کلیشه ای و بی طراوت که باعث می شود تنها هیولاهای این اثر از کل تصویر به خاطر بسپارند. شاید وقتی به آن فکر می کنید برای یک فیلم هیولا چندان بد نباشد. اما متأسفانه بعید است که فیلمی فقط بر اساس ظاهر به یاد ماندنی هیولاها ساخته شود.
بنجامین بروئر به عنوان کارگردان بر طراحی هیولا تمرکز می کند اما اهمیت فیلمنامه را فراموش می کند. در نهایت، فیلم در هر دو جبهه شکست می‌خورد: نه ایده رشد می‌کند و نه فیلم مخاطب را می‌ترساند. البته خوشبختانه زمان بندی فیلم به گونه ای است که برای یک ساعت و نیم زیاد خسته کننده نمی شود.
[ad_2]
